Ήρθαν φίλοι , γνωστοί , περαστικοί…
Ήταν μια βραδιά που δεν σήκωνε πολλές πολιτικές αναλύσεις και λόγια… τι να πεις όταν σε τυλίγει
αυτό το μπλε παχύ βελούδο… μια βραδιά που χώραγε μονάχα αγαπημένα τραγούδια απ
τη γλυκιά φωνή της Μαρίας και του λαούτου της.
Κι όταν το τραπέζι μας γέμισε φαγητό από όλους για όλους κάτσαμε ήσυχα ανθρωπινά και φάγαμε κάτω από το φως του φεγγαριού ενώ κάποιοι κάθισαν δίπλα στο κύμα σιωπηλοί, ποιος νοιάζεται για φαγητό τέτοια νύχτα .. .
Κάτω απ το αυγουστιάτικο φεγγάρι νοιώσαμε πως το γεγονός ότι αδειάζουν οι τσέπες μας δεν είναι αυτό που μας πονάει , μα πιο πολύ το γεγονός ότι άδειασαν οι καρδιές μας σαν να μας κλέβουν την ψυχή, την χαρά μας ,τον έρωτα μας για τη ζωή με τρόπο υπόγειο …
Κι όμως παρόλα αυτά το φεγγάρι μας έλουζε απλόχερα με το φως του υπενθυμίζοντας μας πως σε τούτη τη γη, σε κείνη τη μικρή γωνιά στο κάμπινγκ της Βούλας δεν υπερασπιζόμαστε απλά ένα κομμάτι γης, το δημόσιο χώρο αλλά μέσα απ αυτό υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα μας να χαιρόμαστε ελεύθερα αυτόν τον ευλογημένο τόπο, το δώρο της ζωής…
Κι ότι αυτό τον αγώνα κανείς δεν μπορεί να τον κάνει μονάχος, κάθε παρουσία δίπλα μας πολύτιμη και μοναδική. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου